ویلا در تاریخ معماری غربی جایگاه اصلی دارد. طراحی یلا در شبه جزیره ایتالیا در دوران باستان و دوباره در دوره رنسانس ، ایده ساخت خانه ای دور از شهر در یک محیط طبیعی تصور مراجعین و معماران ثروتمند را جلب کرد. در حالی که شکل این سازه ها با گذشت زمان تغییر می کرد ، و مکان آنها به خانه های حومه شهر یا حتی شهرها در محیط باغ منتقل می شد ، اصل اصلی طراحی همچنان بیان معماری یک محیط ایده آل برای کارهای آموخته شده و عقب نشینی معنوی در یک عقب نشینی داخلی از شهر بود. پس از رنسانس ، ویلا فراتر از بافت ایتالیایی ظاهر می شود زیرا فرم معماری در سراسر آن احیا شده و دوباره تصور می شودویلا توصیف شده در ادبیات

اصطلاح ویلا چندین نوع سازه را نشان می دهد که دارای یک محیط طبیعی طراحی یلا یا یک هدف ارضی هستند. در معماری یک ویلا ممکن است سازه های کاری اختصاص داده شده به کشاورزی باشد که از آنها به عنوان villa rustica ، همچنین خانه های مسکونی یا villa طراحی یلایاد می شود. بنابراین ویلا به درستی به عنوان برچسب یا هویتی شناخته می شود که چندین قسمت متمایز را ضبط می کند ، گاهی به هم وابسته یا وابسته به یکدیگر هستند و در موارد دیگر از یک مجموعه معماری بزرگ جدا شده اند. اصطلاح ویلا به جای تجسم فرم بتنی ، تحرک را به عنوان کاربرد ایده در معماری به نمایش می گذارد. به جای یک تصویر ثابت ، یک محیط معماری قرار دارد که ایده آل زندگی یا طراحی یلارا در خود جای داده است.

شکل و سازمان معماری ویلا به توصیف ادبی ارائه شده توسط نویسندگان طراحی یلا روم باستان بستگی دارد. به ویژه ، نوشته های Columella (4–70 بعد از میلاد) در De re rustica (I.6.1–3) و Cato (234–149 قبل از میلاد) در De Agricultura (I.4.1) در مورد ویژگی های ویلاهای آنها در Campagna ، منطقه کم ارتفاع اطراف رم. این ویلا که در میان نوشته های باستانی رایج است ، در تقابل با افراط و تفریط زندگی در شهر یا مذاکره ، از قدرت طبیعی ترمیم یا اوتیوم برخوردار است. هوراس (65–8 قبل از میلاد) فضیلت ها و لذت های ساده زندگی ویلایی باستان را در شعر خود بزرگ جلوه می دهد (به عنوان مثال ، قصص I.17 ، رسائل I.7 و 10).

با این حال ، پلینی جوان (حدود 61–112) ، در نامه های خود (نامه به گالوس 2.17 ؛ نامه به آپولیناریس 5.6) ، حامیان و معماران بعدی را به زیبایی ارائه شده توسط ویلا های لورنتین و توسكانی خود ترغیب كرد.  طراحی یلا توصیفات وی تصاویری از نمای کلی ویلاها را ساخته و تجربه ای را با ویژگی های معماری داخلی و خارجی در هم آمیخته ارائه می دهد. عقب نشینی های پلینی با باغ های مرتب به چشم انداز افتادند و از طریق ستون ها یا لژها به دیوارهای طبیعی باز شدند ، که جای دیوارهای محصور محکم را گرفتند. نویسنده برای قدردانی از وفور گیاهان و جانوران در باغها یا هورتی بازنشسته شد. زندگی فرهنگی شعر ، هنر و نامه ها در فضایی آشکار می شد که با تجربه شهری رم کاملاً متفاوت بود. با تکیه بر بازسازی های اولیه توسط وینچنزو اسکاموزی (1616-1548) ، معماران بعدی برای تصور فضاها و تجربه ویلای باستانی به توصیف پلینی مراجعه می کنند.

ویلا بازیابی شد: مطالعات باستان شناسی در دوره رنسانس ایتالیا

عناصر معماری و منظره که توسط پلینی جوان تر توصیف شده است به عنوان بخشی از سنت رومی ویلا با ارزش آدریانا به نظر می رسد. این ویلا که در ابتدا توسط امپراطور هادریان در قرن اول میلادی (دهه 120 تا 130 میلادی) ساخته شده است ، در منطقه ای بیش از 300 هکتار به عنوان یک ملک ویلا با ترکیب عملکردهای حکومت شاهنشاهی (مذاکره) و اوقات فراغت مجالس (اوتیوم) امتداد دارد. ویران شده ، محوطه وسیع باستان شناسی در قرن پانزدهم بازیابی شد و بسیاری از معماران - از جمله Francesco di Giorgio Martini (1439–1501) ، طراحی یلاطراحی یلاکوه ترین مجموعه های باغی در رنسانس ایتالیا ساخته شده است و همچنان برای آبهای جشن و باغ های تراس خود جشن گرفته است (1991.1073.145 [4.3]). مانند توصیف ویلاهای باستانی که توسط معماران دوره رنسانس مشاوره شده است ، Villa d’Este از موقعیتی که در تپه های Tivoli بالاتر از ویلا آدریانا واقع شده است ، منظره های دیدنی و تماشایی بیش از کمپانیا روم را فرمان می دهد.